Zoute zielen met Hendrik Dierendonck

Hendrik Dierendonck ’s lands bekendste kwaliteitsslager en is ook bekend als leverancier aan verschillende sterrenrestaurants.   In 2001 namen Dierendonck en zijn vrouw Evelyne de slagerij van Dierendoncks vader in Sint-Idesbald over. Hij verwierf succes met zijn promotie van lokaal vlees, onder meer van het West-Vlaams “rood rund” en het gebruik van alle delen van het dier voor consumptie.

In 2011 opende het echtpaar een tweede slagerij te Nieuwpoort en werd hij verkozen tot beste ambachtsman en in 2015 opende hij het restaurant Carcasse in Sint-Idesbald, met Michael Yates als chef-kok.

Hij woont al heel zijn leven in Sint-Idesbald want als je van de zee bent, laat die je nooit meer los.

Opgegroeid, op amper 200 meter van het strand en als kind waren het strand en de duinen zijn tuin. Vroeger kwamen er veel Franstalige kunstenaars en rijke families op vakantie in Sint-Idesbald en hij weet nog dat Paul Delvaux er geregeld kwam wandelen. Hij heeft er trouwens Frans geleerd dankzij die Brusselse vrienden die hij aan zee maakte.

Als jongere had hij een haat-liefdeverhouding met de zee. Zeker in de winter, wanneer er amper iets gebeurt. Maar hij is er nooit kunnen weggaan. Sint-Idesbald, eigenlijk een wijk van Koksijde, is dan ook uniek. Iedereen laat het links liggen, het is een beetje een vergeten plek geworden. Maar net dat maakt het zo charmant. Het is hier ongelooflijk kalm, helemaal gericht op families. Je kan hier je kinderen nog rustig op straat laten spelen. Dat is vandaag de dag een luxe geworden.

Hendrik gaat graag naar de jachtclub en de Mieke Hill, een van de laatste nog overgebleven grote duinen. Daar krijgt hij meteen een vakantiegevoel. In de winter wandelt hij graag, ook op het strand. Dat is echt genieten. Als kind heeft hij nooit iets op het water gedaan, zijn ouders konden niet zwemmen en waren bijgevolg bang van de zee. Nu is Hendrik aan het leren kiten hetgeen een fantastisch gevoel is!.

Wonen met zicht op zee is nog een droom die hij koestert. En ook al heeft hij soms de behoefte om even naar een stad te trekken, hij kan het zich niet inbeelden dat hij ooit zou vertrekken aan zee. Daarvoor is hij er echt te hard verbonden met “dat zeetje”.

Herlees hier het originele artikel.

Bron : topics.be – foto Joris Casaer