Rust op een Kempense heuvelrug

David D’Hulst onderbrak tijdelijk zijn carrière als ambachtsman om samen met zijn vrouw Annemie een tweede verblijf voor hun gezin in de Kempense bossen te bouwen.

Samen met hun twee kinderen Lou en Stan komen ze hier naar toe om er te genieten van de rust, de omgeving en elkaars gezelschap.

‘In onze tropische wintertuin tegen de bossen van de Kempense Heuvelrug hebben we het gezelschap van twee schildpadden en een kameleon. Ons perceel is niet begrensd en loopt over in de natuur en de tuinen van onze buren: de familie van Annemie.’ aldus het architectenkoppel.

Hoewel het huis reeds vier jaar lang als tweede verblijf fungeerde, besloot het koppel uiteindelijk om er hun hoofdverblijfplaats van te maken.

‘Na een grote reis door Japan konden we steeds moeilijker aarden in de stad. De coronacrisis gaf ons een extra duwtje in de rug. Sinds een jaar wonen we hier fulltime, al pendelen we nog altijd met de trein naar Antwerpen voor ons werk en de school van de kinderen. De connectie blijft.’ vertelt David.

Het spreekt voor zich dat het gezin er nu geniet van de rust, de omgeving en van het gezelschap. Toch hebben de kinderen naar verluidt vooral goede herinneringen aan de verbouwingswerken.

‘Voor hen was de ruwbouw één gigantische speelplek. Toen het huis afgewerkt was, reageerden ze zelfs teleurgesteld. Maar ook nu nog lenen ons huis en de bosrijke omgeving zich tot avonturen op kindermaat. Zo is kampen bouwen momenteel hun ding en slapen ze al drie nachten in een geïmproviseerde tent in de living.’ zegt Annemie.

Tijdens het bouwproces hechtte het koppel veel belang aan de zoektocht naar en het gebruik van de juiste materialen.  Dankzij de weloverwogen keuze om het huis met hout en beton te bouwen lijkt het huis dan ook moeiteloos op te gaan in de omgeving.

‘We stelden als voorwaarde dat de impact op de omgeving beperkt zou blijven. De dennenbomen die we hier rooiden, gebruikten we om het beton te bekisten en als onderlaag voor de gevelbekleding. We kapten niet meer dan nodig.’ zegt David.

In de voegen op de façade zijn de verschillende stortfases van het beton nog duidelijk zichtbaar. Ook voor het interieur werden kosten nog moeite gespaard.

‘We zochten een vloer die zowel voor buiten als binnen kon dienen. Vandaar de keuze voor kleiklinkers. Die zijn niet duur. Door ze op een rij te leggen en twee kleuren te mixen, gaven we het materiaal een upgrade. Het is makkelijk om met het duurste marmer een luxe-effect te creëren, maar voor ons is het een uitdaging om goedkopere materialen die uitstraling te geven.’ aldus Annemie.

Daarnaast is ook het raam in de badkamer uit een combinatie van kathedraalglas en gekleurd glas opgetrokken, waardoor het enerzijds licht binnenlaat maar tegelijk ook voor de nodige privacy zorgt.

Wanneer het badkamerraam wordt opengeklapt wordt de familie getrakteerd op een adembenemend zicht over de wintertuin, die als een soort polyvalente ruimte fungeert. Het biedt enerzijds ruimte voor het thuisonderwijs van de kinderen maar doet ook dienst als workshopplek voor de architecturale werken.

‘Veel van de meubels maakten we zelf. Doordat we hier de afgelopen jaren nog niet permanent woonden, konden de ideeën ruimschoots rijpen. Elke kast is maatwerk. Het is fijn om je tijd te kunnen nemen. Door tijd te investeren, creëer je een grotere waarde, ook emotioneel. We beschouwen ons huis als een erfstuk dat we neerzetten voor de volgende generatie.’ zegt het architectenkoppel trots.

In de tuin, waar ook twee schildpadden en een kameleon hun thuis vonden, groeien onder meer bananen- en avocadoplanten.

De bouw kostte het koppel het nodige bloed, zweet en tranen en maakt dat ze zich emotioneel heel nauw verbonden voelen met het huis.

‘Als je veel zelf wilt doen, moet je rekening houden met je beperkingen. Strak pleisterwerk is geen optie voor een amateur. Daarom kozen wij voor leempleister. Die ruwe afwerking heeft een grotere foutentolerantie. Voor ons verlenen die kleine imperfecties een ziel aan het huis. We vreesden lang dat een nieuwbouw geen karakter zou hebben. We wilden een warm huis, het mocht er niet te gepolijst uitzien. Dat is op deze manier gelukt.’ weet David te vertellen.

Het bouwproces daagde het koppel echter niet enkel op een fysieke manier uit. Ook hun werk als architect werd op een heel andere manier op de proef gesteld.

‘Achteraf gezien bleek het ook professioneel een leerzame ervaring. Bij elke lijn die we nu tekenen, zijn we ons extra bewust van de tijdsinvestering en de consequentie voor de prijs. Daardoor begonnen we zuiverder te ontwerpen en gaan we nu nog vaker op zoek naar verfijning in ruwbouwmaterialen. Als zelfbouwer kon David bijvoorbeeld geen marmeren vloer leggen. Daarom kozen wij voor een vloer van straatklinkers. Die kon hij vlot zelf plaatsen.’ aldus Annemie.

Herlees hier het originele, integrale artikel.

Bron: standaard.be | Foto ©Tim Van de Velde