Een cluster van hypermoderne lofts in een schoolgebouw uit 1920

Het oude schoolgebouw ‘De Mote’ in Ieper werd opgedeeld in een cluster van verschillende lofts die casco te koop werden aangeboden. Céline en Rainer droomden meteen weg bij het authentieke, haast industriële karakter van het gebouw en aarzelden dan ook geen seconde om in één van deze lofts te investeren, dat nu als hun tweede verblijf fungeert.

Hoewel ze hun eerste woning reeds grotendeels zelf verbouwd hadden, schakelden ze voor dit project de hulp van een architectenbureau in. Ondanks deze architecturale expertise wou het koppel toch hun eigen visie betreffende ruimtelijke indeling en esthetiek behouden.

Binnen deze visie waren ruimte en geometrie, soberheid en subtiele verwijzingen naar de jaren 1920, alsook respect voor het bestaande karakter met tegelijk ruimte voor een vrije indeling, de voornaamste uitgangspunten.

Deze uitzonderlijke visie stond echter tegenover een strikt afgelijnd budget, dat geen marge voor enige budgettaire overschrijding toeliet.

(Foto - © Steven Neyrinck)

“We moesten een balans zien te vinden tussen de conceptuele architecturale ideeën, de voorkeuren van de opdrachtgevers en de concrete technische uitvoeringsmogelijkheden. Door duidelijke prijsafspraken te maken met de verschillende uitvoerders, konden we tijdens de wekelijkse werfvergaderingen het budget nauwgezet opvolgen.” aldus Céline.

Naast het financiële huzarenstuk werden ook de betrokken architecten met heel wat bijkomende uitdagingen geconfronteerd.

Zo bleek de draagkracht van de bestaande constructie, die uit beton en baksteen werd opgetrokken, onvoldoende, wat ertoe leidde dat een stabiliteitsingenieur bijkomende verstevigingen diende aan te brengen.

Aangezien de bewoonbare oppervlakte van de lofts eerder beperkt was, vormde ook het gebrek aan ruimte aanvankelijk een probleem.

“We moesten dus bijkomende oppervlakte gaan creëren. Dit hebben we gedaan door op de verdieping een extra tussenvloer toe te voegen. Ondanks de 6 meter die we hadden onder het plafond, telde elke centimeter. We moesten de vloeropbouw tot het minimum beperken om een aanvaardbare hoogte te houden onder de betonnen steunbalk in het plafond, zodat de bouwheer zijn hoofd niet zou stoten in de slaapkamer.” vertelt Rainer. 

(Foto - © Steven Neyrinck)

De nieuwe tussenvloer werd echter maar over de helft van de verdieping doorgetrokken, opdat toekomstige bewoners zelf ook zouden kunnen experimenteren met de ruimtelijke vrijheden.

Het aspect van ruimtelijkheid was dan ook een voorname pijler binnen hun renovatieproject, hetgeen zich duidelijk weerspiegelt doorheen het gehele schoolgebouw.

Voorts was enkel het dak van het pand geïsoleerd, wat maakte dat er (extra) isolatie in de wanden van het pand verwerkt moest worden om de woning van het nodige comfort en warmtebehoud te voorzien.

Dit uitzonderlijke renovatieproject is een product van continu overleg tussen architect en bouwheer. Het resultaat is een vereenvoudigde, evenwichtige loft met industriële accenten die toch een warme, huiselijke sfeer uitstraalt.

Het historische aspect werd tevens waar mogelijk bewaard; zo werd het authentieke bakstenen gewelf op het gelijkvloers behouden.

“De loft zelf ademde al een eigen grandeur uit die we niet alleen wilden behouden, maar ook in de verf zetten. De ruwe, hier en daar gebarsten structuur van de bakstenen typeert de industriële sfeer in combinatie met de betonnen balken. In de traphal werden de originele bakstenen muren en plafonds deels bepleisterd om akoestische redenen. Het is net deze afwisseling tussen de ruwe materialen en het gladde pleisterwerk, tussen authentiek en modern, die de sfeer in deze loft creëert en bepaalt.” zegt Céline.

Herlees hier het originele, integrale artikel.
 

Bron: HLN.be | Foto: © Steven Neyrinck