Altijd op vakantie

Al jaren kwamen we met de kinderen naar de Ardennen op vakantie’, zegt Leo. De beslissing om te verhuizen naar de buurt van Stoumont was dus niet impulsief. Hun liefde voor de streek groeide met de jaren. Het is dicht genoeg in de buurt om iets van het bruisende toeristenleven mee te pikken en tegelijk ver genoeg van de drukte om van de eindeloze uitzichten en de stilte van de natuur te genieten.

Ze hebben dan ook geen seconde getwijfeld toen het huis aan de overkant van hun vakantiewoning in 2002 te koop stond. Leo is zelf ook architect. ‘Ik bouwde het om tot een vakantiewoning met de hulp van een plaatselijke aannemer. Samenwerken met de lokale bevolking heeft alleen maar voordelen.’

Onvoorzien tuinhuis

Vijf jaar geleden gingen Mimi en Leo nog een stap verder en beslisten ze om hier te komen wonen. In die periode vroegen ze zich af wie de eigenaar was van het stuk grond aan de overkant. Het perceel bood een weids uitzicht op de vallei van de Amblève en op de kerktoren van Stoumont. Leo: ‘De eigenaars bleken twee oudere zussen, die niet eens wisten dat ze dat stuk grond hadden.’ Zelfs een deel van de landbouwgrond achter de tuin hoort er ook bij.

Leo: ‘Ik ben ook een beetje Waal geworden omdat ik de regelneverij in Vlaanderen beu was. Hier geldt wel de Code Wallon, die voorschrijft dat je een “habitat à caractère rural” moet bouwen, maar hier kan nog overlegd worden bij een bouwaanvraag, in tegenstelling tot in Vlaanderen.’

De voorschriften zijn hier hoofdzakelijk esthetisch, de gevelsteen mocht bijvoorbeeld niets anders zijn dan leisteen. De steen is trouwens puur decoratief, want hij is poreus. Achter de 25 centimeter dikke leistenen muur zit een spouwmuur van 10 centimeter met isolatie met daarachter een binnenmuur van 14 centimeter.

Aanvankelijk werd hun bouwaanvraag geweigerd omdat de woning te diep was tegenover de breedte. De verhouding tussen de voor- en de zijgevel was een strikte regel in de bouwvoorschriften. Maar door er een bergplaats naast te zetten, veranderde de verhouding en was het in orde.

Het bijgebouw was niet voorzien, maar nu zijn ze er wel blij mee, want het is een handig tuinhuis. Onder het tuinhuis op straatniveau is er plaats voor de waterpompen en een fietsenberging.

Brutalistisch versus verfijnd

Dochter Babs Geens ontwierp een woning die perfect in de omgeving past en voldoet aan de eisen van de bewoners. ‘Terwijl het voor Babs allemaal tot in de puntjes afgewerkt moet zijn, werk ik eerder “brutalistisch”’, lacht Leo. ‘Voor mij zijn die details niet zo belangrijk.’

Een woning ontwerpen voor je ouders als je vader zelf architect is, leidt dat niet tot ellenlange discussies? Toch niet, want Leo had Babs uitvoerig omschreven wat zij wel en niet wilden. ‘Uiteindelijk ben ik tevreden met het comfort en de afwerking en dat is toch de verdienste van Babs’, geeft hij toe.

De woning moest een weids uitzicht bieden en een deel van het zadeldak moest op het zuiden georiënteerd zijn zodat de zonnepanelen veel zon zouden krijgen. En er moest een veranda zijn aan de zuidkant, die in de tussenseizoenen vlot opwarmt.

Ten slotte moest de woning zo diep mogelijk doorlopen zodat potentiële buren geen belemmering zouden vormen voor het uitzicht.

Ruime gang

Leo wijzigde enkel de breedte van de gang en de plaats van de trap in Babs’ ontwerp: ‘Als we hier met zessen of meer aankomen na een wandeling en iedereen wil zijn jas en zijn schoenen uittrekken, dan is een doorsneegang veel te smal.’ De brede gang zorgt trouwens voor een ruimtelijker gevoel. Bovendien is het een prima speelplek voor de kleinkinderen en hun vriendjes terwijl de anderen in de woonruimte of de veranda zitten.

Om dezelfde reden moest de trap van de gang naar de veranda. Babs ontwierp een trap met een gesloten leuning. Zo’n leuning is kindvriendelijk en zorgt voor een rustiger effect dan spijlen.

Onder de veranda is een kelder en werkplaats voor Leo. Een lichtstraat in de werkplaats zorgt voor voldoende daglicht.

In de bijna rechthoekige woonkamer valt het licht langs vier kanten binnen. De raamprofielen in de zijgevel lopen tot aan de dakrand om zo veel mogelijk licht binnen te laten.

Door de grote ramen kan je ongehinderd van de omgeving genieten. Koeien grazen tot vlak bij het raam, de heuvels en de wisselende wolkenformaties zorgen voor steeds nieuwe tableaux vivants.

Van bouwheer tot bouwvakker

De 80 ton leisteen die ze nodig hadden, ging Leo samen met de werkmannen 5 kilometer verderop halen met een vrachtwagen. Behalve het raamwerk komt al het materiaal uit de streek.

‘Dit huis heb ik met de hulp van vakmannen bijna helemaal zelf gebouwd’, zegt hij. ‘Ik heb er wel altijd specialisten bij gehaald, want ervaring en vakkennis zijn van essentieel belang. Maar ik heb aan alles meegewerkt, behalve aan de elektriciteit en het pleisteren.’

Wat vindt hij nu het moeilijkste: ontwerpen of bouwen? ‘Bouwen’, antwoordt hij onomwonden.

Kinderparadijs

Het is voor alle partijen een feest dat de kleinkinderen hier in de vakantie kunnen logeren. De ouders moeten niet op zoek naar opvang, de grootouders krijgen de kans om hun kleinkinderen te verwennen en de kinderen kunnen naar hartenlust ravotten. In dit paradijs mag altijd ietsje meer.


Bron : destandaard.be