Beaufort 2018
De ondertussen zesde editie van de kunsttriënnale Beaufort telt maar liefst 19 monumentale kunstwerken van achttien binnen- en buitenlandse kunstenaars, verspreid over negen kustgemeenten. Blankenberge is de enige gemeente die niet meewerkt aan het programma.
Tijdens de voorgaande editie gaven enkele burgemeesters van de deelnemende gemeenten openlijk aan dat ze de werken als onbegrijpelijk beschouwden en zich vragen stelden bij sommige kunstwerken. Dit keer wilden zij dan ook zelf meebeslissen over welke werken er in hun gemeente zouden komen te staan. De keuze om de selectie op een participatieve manier te maken heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Zo zorgde curator Heidi Ballet ervoor dat elke kustgemeente telkens de keuze tussen drie kunstwerken kregen. Ze kozen er elk één, waarna curator Ballet haar selectie aan het gekozen werk toevoegde.
7/9 van de gekozen kunstwerken zijn intussen al aangekocht door de gemeente zelf, en blijven dus ook staan.
Brons en vergankelijkheid
Monumenten die in brons gegoten zijn, zijn vaak heel tijds- en cultuurgebonden en vergankelijk. Verschillende kunstenaars die op de triënnale hun werk presenteren, zoeken de grenzen van de vergankelijkheid op, en brons is daarbij het favoriete materiaal bij uitstek.
Zo kocht de Deense kunstenares Nina Beier bij de antiquair afgedankte standbeelden van paarden en ruiters en smeedde er vier aaneen tot haar zogenaamde “Men”. Allen zijn ze vastgeschroefd op een golfbreker in Nieuwpoort. Bij hoogwater staan de paarden dus tot hun knieën in het water.
“Macht komt en gaat, als eb en vloed,” verduidelijkt Nina Beier. “Het viel me ook op dat het altijd en immer mannen zijn die op bronzen paarden zitten.”
Even verderop in Nieuwpoort vindt u Koning Albert, de held van de eerste Wereldoorlog, op zijn paard in het ronde Westfront-monument. De Belgische Edith Dekyndt creëert met “The Ninth Wave” een subtiele interventie. Ze plaatste een soort vliegtuigtrap tot bij Albert. Via die weg klimt een vrouw omhoog en begint oneindig langzaam en zachtaardig het paard te boenen. “Ik wilde iets vrouwelijks toevoegen aan dit viriele, glorieuze monument,” zegt Edith Dekyndt. “Na WO I moesten de vrouwen thuis de brokken lijmen. En tegelijk emancipeerden ze zich.”
Naast een selectie van eerder oude monumenten, toont Beaufort ook een frisse lading nieuw materiaal. In Oostende kan u “Monument for a Wullok” van Stief Desmet bezichtigen. Het werk toont een slakkenhuis van een wulk, 20 ton brons, zo groot dat u er in kan kruipen. Desmet beschouwt het zelf als een heuse tempel om een offer te brengen aan de zee, waarvan wij allen al zoveel genomen hebben. De stad Oostende heeft het werk reeds aangekocht en het blijft er dus staan.
Elders in Oostende zette de Antwerpse Guillaume Bijl een bronzen hond op een sokkel in het park. Het werk, getiteld “Sorry”, is nu al erg populair bij de hondenliefhebbers uit de buurt.
Bij vorige edities van Beaufort lieten kunstenaars vooral hun verontwaardiging over de vluchtelingencrisis zien. Nu is er “Holy Land” van de Franse kunstenaar Kader Attia op het strand van Middelkerke. Ingegraven in het zand ziet u wat lijkt op islamitische grafzerken maar toch beelden oproepen van gotische glasramen. De kant die naar de zee is gericht is een spiegel, haast een illusie. Een monument, enerzijds voor de vele Noord-Afrikanen die in WO I in Europese velden het leven lieten. Anderzijds is het voor de daaropvolgende generaties, die enkel via de zee in onze streken kunnen geraken en dat soms niet halen.
Kunst zonder drempel
Beaufort is gratis, en dat is van groot belang. Beaufort 18 is namelijk belangrijk voor het toerisme, de provincie, de kustgemeenten, de horeca en de fietsverhuurders die hopen op veel dagjes- en weekendbezoekers.
Het parcours van Beaufort 2018 vindt zijn weg langs 9 kustgemeenten. Bij de dienst toerisme is er een kaart beschikbaar maar deze kan ook teruggevonden worden op hun website. De zesde editie van de kunsttriënnale Beaufort is nog te bezoeken tot 30 september 2018.
Herlees hier het integrale artikel.
Bron: vrt.be
